Харуусал

Хүний хүүхдийг өмөөрч охиноо аашилахад тань ээжээ
Хүний хүүхдээс дорд үзлээ гэж
Омогшиж байснаа бодохоор ичиж үхэхнээ

Дэрвэж явах хэнзхэн насанд минь
Дэггүй зан хормойг чинь сэмлэнэ гэж хориход
Дэнгийн эрвээхэйтэй жишлээ гэж
Дэвхцэж байсан минь нүднээс гарахгүй юмаа ээжээ

Наргиж дарвиж цэнгэж явхад минь
Наадаж болсон бол ирээ гэж зандрахад тань
Насанд хүрсэн хүн шүү би гэж
Намжирдаж байснаа бодохоор уйлмаар байнаа ээжээ
Хий гишгүүлж хазгай алхуулаагүй таныхаа ухаанаас
Хүсэж аваагүй хэр нь уусаж шингэжээ охин нь
Эргэж харах мөч бүрдээ таныхаа үгийг
Эгээ л өчигдөр шиг тодхон санах юмаа ээжээ

Хорвоогийн жам мөнх биш гэдгийг мэдэрлээ ээжээ
Хорь гарж ойлгох учир юу байсын болоо
Хажууд нь байхдаа мэдрээгүй хэрнээ
Хэзээ хойно нь сүүмэлзээд байхынмаа

Хэлмээр үг хоолойд аргаад байхымаа ээжээ
Хэтэрхий хожуу ухаарсан харуусал минь шаналгаад байхымаа
Хэнд ч хэлэхгүйгээр сэтгэл өөрөө сэмэрдэгийм байнаа
Хэзээ ч төлж барахгүй өр мэт дотор өмөрдөгийм байнаа

Эргэж хардаггүй хорвоод ээжийгээ санаад байхымаа
Энэрэл хайр шингэсэн таныгаа эргэж авчраад жаргаамаар байхымаа
Энэ дэлхийн бүх хүүхдүүд эндүү над шиг бүү хожимдоосой
Эргэх хорвоо зогсдог болохоор ээжийгээ одоо л амжиж хайрлаарай

Баашилмаар санагдаад байхымаа ээжээ

Ядарсан уу миний охин гээд духан дээр минь аргадан үнсэхээр нь
Яалаа гэж дээ ээжээ гэж хэлэхдээ яаж ядарсанаа мартчихдаг байсан юмаа
Яагаад ч юм одоо ядраад байх юмгүй хэр нь ядраад л ... байхымаа
Ядраа юу гэж та минь хэлэхгүй болохоор яахын аргагүй ядарч байнаа

Хөлс нь гарчихаж миний охины гэж өхөөрдөн үнсдэг болохоор нь
Хөлсөө л гаргах гэж хичээхдээ ихийг бүтээдэг байсан юм байнаа
Хөдөлмөрийг минь өхөөрдөж үнсдэггүй болохоор одоо
Хөлс минь гарахдаа хүйтэн гардаг болчихжээ

Охиныхоо духан дээр аргадаж үнсээч нэг ээжээ,
Дуулим хорвоод ихийг бүтээх юмсан
Охиныхоо хөлсийг өхөөрдөж нэг арчаач ээжээ,
Хөдөлмөрийнхөө хөлсөнд танаараа нэг үнэрлүүлэх юмсан даа ээжэээ